Brytyjski Izrael

British 'Coat of Arms'

Biblia ogólnie mówiąc, składa się z około jednej trzeciej dokumentacji historycznej, jedna trzecia służy jako wytyczne dla nas chrześcijan, a pozostała trzecia część to proroctwa. W 2 Tymoteusza 2:16,17 czytamy:

„Całe pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości: Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany”

Bóg zapewnia nas w Księdze Izajasza 46:9,10, że WSZYSTKO o czym zadecydował wypełni się.

Istnieje związek pomiędzy Izraelem Starego Testamentu, a Wielką Brytanią czasów dzisiejszych. Pochodzenie tego związku można odnaleźć w Abrahamie i jego drzewie genealogicznym:

Abraham

1 MOJŻ 12:1-2: obietnica Boża, że Abram (Abraham) stanie się wielkim narodem. 1 MOJŻ 17:1-2: Abram (z Hebrajskiego „wysoki ojciec”), otrzymuje od Boga imię Abraham (Z Hebrajskiego „ojciec wielu narodów”).

W wersie 7 tego samego rozdziału, Bóg potwierdza to przymierze, jako przymierze wieczne pomiędzy Nim i Abrahamem.

Izaak

Abraham daje prawo pierworództwa Izaakowi, chociaż ten nie był jego pierworodnym synem (1 MOJŻ 25:2, 1 MOJŻ 17:18).

W rzeczywistości pierworodnym był Ismael, który narodził się z niewolnicy Abrahama, Hagar. Ismael miał żyć później na wschód od Izaaka i stać się ojcem Arabów (1 MOJŻ 16:12).

EZAW I JAKUB

To dwaj synowie Izaaka i jego żony Rebeki. Ezaw był pierworodnym, ale Jakub ( z Hebr. „supplanter”), chytrze otrzymał błogosławieństwo ojca (1 MOJŻ 27:26-29).

Jakie było znaczenie pierworództwa?

What was the meaning of this birthright?

PIERWORÓDZTWO I BERŁO

Prawo pierworództwa zawierało materialne błogosławieństwo posiadane przez ojca, w tym wypadku wliczała się do niego Boża obietnica dla Abrahama i jego potomków. Prawo pierworództwa jest naturalnym prawem uzyskiwanym poprzez urodzenie. Ten przywilej ma miejsce tylko i wyłącznie poprzez przyjście na świat i nie zależy od żadnych innych warunków czy atrybutów. Kolejnym ważnym słowem do wyjaśnienia jest słowo „berło”. Berło symbolizuje królewską siedzibę i moc. Posiadanie berła oznacza kontynuację królewskiego rodu.

Ta linia królewska ostatecznie prowadzi do Jezusa Chrystusa – Króla królów. Zarówno prawo pierworództwa, jak i berło przekazane były Izaakowi, a następnie Jakubowi.

The Twelve Sons of Israel Jakub:

Dwa wydarzenia w życiu Jakuba były szczególnie ważne.

Pierwsze zdarzenie: Jakub śnił o drabinie sięgającej do nieba. Namaścił kamień, który został później użyty jako poduszka z olejkiem. Ten kamień pojawia się w późniejszym czasie (1 MOJŻ 28:10 – 22)

Drugie zdarzenie: Po walce z aniołem Bożym, Jakub otrzymuje nowe imię: Izrael (z Hebr. „Boży książę”) (1 MOJŻ 32:24-28)

Ruben:

Pierworodnym był Ruben. On jednak nie uzyskał prawa pierworództwa, gdyż spał ze służącą Ojca jak czytamy w 1 Mojż 35:22

Józef:

Był on również jednym z dwunastu synów Izraela. Jego bracia, z zazdrości sprzedali go jako niewolnika (1 MOJŻ 37:12-36). Jednakże Bóg pobłogosławił go. Został „Premierem” Egiptu i przez to miał możliwość uratować Egipcjan, jak również swoją własną rodzinę od śmierci głodowej.

Cała jego rodzina przybyła do Egiptu do ziemi Goszen, aby w niej zamieszkać (Zob. 1 Mojż 46)

Efraim and Manasses:

Józef miał dwóch synów: Efraima i Manassesa. Zostali oni pobłogosławieni przez ojca Józefa, Izraela (dawniej zwanego Jakubem).

1 MOJŻESZOWA 48
Wersety 1-4:	Powtórka Bożych obietnic.
Werset 5:	Izrael adoptuje dwóch synów Józefa
Wersety 13-16:	„…niech trwa wśród nich imię moje (Izrael) i imię ojców moich, Abrahama i Izaaka…”
Wers 18:	Obaj uzyskali prawo pierworództwa. Manasses (pierworodny) miał stać się wielkim narodem, Efraim (młodszy) miał stać się mnóstwem (Commonwealth) narodów”

Usłyszymy więcej o Efraimie i Manassesie i o tym, które narody reprezentują oni dzisiaj w późniejszym etapie

Map of the location of the tribes of Israel in Canaan

1 MOJŻ 49:8-10: Jakub pobłogosławił swoich dwunastu synów i przekazał berło ponad nimi dla Judy. Oznaczało to, że linia władzy królewskiej powinna być kontynuowana przez Judę.

225 lat później, inny Faraon władał Egiptem, nie znał on Józefa i uczynił Izraelitów niewolnikami.

Mojżesz:

Był on tym Bożym wybrańcem, który miał za zadanie wyprowadzić Izrael (dwa do trzech milionów ludzi) z Egiptu.

Mojżesz otrzymał dziesięć przykazań na Górze Synaj. Ciągły bunt ludu przeciw Bogu, powoduje, że wędrują oni przez 40 lat, jako kara. W tym czasie Izrael nie ma króla. Bóg sam króluje i prowadzi swoich ludzi.

Wszystkie plemiona razem są Izraelem

Jozue:

Jozue był następcą Mojżesza i Izrael wszedł do Ziemi Obiecanej pod jego przywództwem. Ziemia Obiecana została podzielona pomiędzy plemiona.

Map of the Northern and Southern Kingdom of Israel Northern and Southern Kingdom of Israel

Sędziowie:

Sędziowie rządzili w kraju i zapewniali przestrzegania Bożych przykazań oraz karania przestępców. Izraelici szemrali przeciwko temu i chcieli mieć KRÓLA według swoich pogańskich tradycji.

Walka i zrywająca jedność między plemionami wojna, dzieli Ziemię Obiecaną na Północne i Południowe Królestwa.

Pierwszym królem rządzącym w Izraelu był Saul. Jednak został on odrzucony przez Boga z powodu nieposłuszeństwa w czasie swojej kadencji, a jego synowie zostali zniszczeni.

Następcą Saula był Dawid (z Hebr. „umiłowany”). On był z pokolenia Judy i zwany był „mężem według serca Bożego”!

Bóg dał Dawidowi fantastyczną obietnicę: Zob. 2 Samuela 7:12-16,19

Wers 13b	„…i utwierdzę tron jego na wieki.”
Wers 16	„I trwać będzie twój dom i twoje królestwo na wieki przede mną; tron twój też utwierdzony będzie na wieki.”

Obietnice te były bezwarunkowe i wieczne. Werset 19 odnosi się do odległej przyszłości.

Salomon został następcą Dawida. Jednak odwrócił się od Boga i został w odpowiedni sposób ukarany. Mimo to nie wpływa to na Boże obietnice i przymierze pomiędzy Bogiem i Dawidem (1 KRÓL:1). Podzielone królestwa, połączyły się na pewien czas pod panowaniem Dawida, ale ostatecznie podzielone zostały na Północne i Południowe królestwa.

ŻYDZI – IZRAEL

W tym momencie ważne jest, aby wyjaśnić słowa Żydzi oraz Izrael. Często są one w lekki sposób używane zamiennie, w wierze, że są to dwa różne słowa na określenie tych samych ludzi. Jednak nie jest tak w tym wypadku.

Początkowo naród Izraela składał się z dwunastu plemion. Nazwa ta została wzięta od ich przodka Izraela (= Jakub). Juda był jednym z tych plemion. Po podziale na Północne i Południowe królestwa, plemiona te –lud Izraela- został podzielony na dwie grupy. Następnie, Południowe królestwo składało się z pokolenia Judy (dlatego termin Żydzi), pokolenia Beniamina i części pokolenia Lewiego (patrz mapy 2a i 2b str. 4)

Podążając za tą myślą, tylko Północne królestwo, składające się z dziesięciu plemion Izraela, nazywane było „Izraelem”. Dlatego kiedy Biblia wspomina „plemieniu Izraela”, w pierwszej kolejności odnosi się to do dziesięciu oddzielonych plemion.

Jak już wiemy nazwa „Izrael” nadana była szególnie synom Józefa, (Efraimowi i Manassesowi) (1 MOJŻ 48:16)

Dawid

Bóg nadał królestwo Izraela Dawidowi, na podstawie wiecznego przymierza (2 KRON 13:4,5). W innym wersecie widzimy, Bożą obietnicę, że po wieki nie zabraknie potomka na jego tronie (PS 89:29,30). To przymierze miało przetrwać nawet jeśli jego synowie wpadną w grzech i odpadną od Boga (PS 89:31-37).

Jeremiasz

Jeremiasz, prorok z czasów wspomnianego wyżej króla Sedekiasza, odegrał ważną rolę w nadchodzących wydarzeniach historii Izraela.

To może być już zauważalne przez fakt, że jest on jednym z niewielu, o których Biblia mówi, że zostali wybrani przez Boga zanim się narodzili. Jan Chrzciciel i Jezus Chrystus, to dwaj pozostali. Misja Jeremiasza jest wyraźnie wyjaśniona w rozdziale 1, wersecie 10-tym, księgi nazwanej jego imieniem.

„Patrz! Daję ci dzisiaj władzę nad narodami i nad królestwami, abyś wykorzeniał i wypleniał, niszczył i burzył, odbudowywał i sadził.”

Sedekiasz, następca Dawida, został schwytany i wzięty do Babilonu. Jego synowie i szlachta zostali zabici (JER 39:1-7). On pozostał w niewoli aż do śmierci (JER 52:11).

To przywodzi nam pytanie, kto powinien kontynuować linię Dawida? Kto powinien być następcą na tronie Dawida? Jedna nadzieja, pozostaje w Jehojachinie, poprzedniku Sedekiasza. On był wzięty wcześniej przez Nabuchodonozora do niewoli, ale został później z niej zwolniony (2 KRÓL 25:27-30).

Mimo wszystko, jego osoba nie wchodzi w grę jako następca tronu, gdyż Bóg sam ogłosił, że Jehojachin (=Coniah), ani też żaden z jego synów nie zasiądą na tronie ponownie (JER 22:24,25,30).

Czy Bóg był w stanie utrzymać swoje przymierze z Dawidem – że tron jego będzie trwał wiecznie? Zanim odpowiemy na to pytanie, spójrzmy na sytuację ludu Izraelskiego w tym czasie.

W czasie panowania króla Sedekiasza (króla Południowego Królestwa), dziesięć plemion Izraela (Królestwa Północnego) było już w niewoli Asyryjskiej przez 130 lat. Zdobywcy ponownie okupowali opuszczone Północne Królestwo, razem z innymi narodami. Wśród nich byli mieszkańcy z Babilonu, Kuty, Awwy, Chamatu itp. (2 KRÓL 17:24). Ci ludzie nadal żyli w Samarii za czasów Jezusa, 600 lat później. Stolicą Północnego Królestwa była Samaria.

Jeremiasz, Ezechiel i Daniel, byli używani jako prorocy, kiedy Żydzi byli wzięci do niewoli (130 lat po Izraelu)

Dlatego, Jeremiasz wypełnił pierwszą część swojej misji „byś burzył i niszczył”, ale królestwo nie było jeszcze odbudowane.

Jak już wiemy, wszyscy Synowie Sedekiasza, byli martwi. Jeremiasz również był pośród jeńców, którzy mieli być wzięci do Babilonu. Został zwolniony przez Nabuchodonozora z pozwoleniem na udanie się dokądkolwiek. Wybrał się on do Mispa (JER 40:6)

Powodem tego były córki Sedekiasza (JER 41:10). Jeremiasz wiedział, że hebrajskie prawo zezwala również aby w przypadku, braku męskiego potomka, córki były spadkobierczyniami. Warunkiem jednak było to, że musiały wyjść za mąż za kogoś z własnego plemienia (2 MOJŻ27:7- 10; 2 MOJŻ 36).

Jeremiasz uciekł do Egiptu z księżniczkami i swym towarzyszem Baruchem. Odnalazł księżniczki; to czego potrzebował teraz to mężczyzna z linii królewskiego plemienia Judy. By odnaleźć tą linię, musimy wrócić do drzewa genealogicznego Judy.

W księdze 1 MOJŻ 38:29 i 30 czytamy o narodzinach dwóch synów Judy, bliźniakach. Nazywali się Zarach i Peres. Zarach był pierwszy, ale cofnął on swoją rękę (została ona oznaczana szkarłatną nicią) w czasie porodu; więc Peres wyszedł z łona jako pierwszy.

Ta niezdrowa sytuacja, o której mówiła położna (1 MOJŻ 38:28-30) zostanie naprawiona w znacznie późniejszym czasie.

Linia Peresa, urodzonego jako drugi, była błogosławiona; i Dawid był potomkiem tej właśnie linii.

Diagram of the Line of Pharez

Naprawienie tej sytuacji może jedynie oznaczać, że berło ostatecznie zostanie przekazane z linii Peresa do linii Zeracha. Ten transfer nie został dokonany przed panowaniem króla Sedekiasza w Judzie, który był potomkiem linii Peresa. Dlatego musiało się to stać po obaleniu z tronu króla Sedekiasza. Bóg obiecał, że jego linia (Peresa) pozostanie przez wszystkie pokolenia. Dlatego naprawienie tego błedu mogło zostać zrealizowane wyłącznie w momencie połączenia się obydwu tych linii (Peresa i Zeracha).

Historia pokazuje, że grupa z linii Zeracha dotarła do irlandzkiego wybrzeża przez Bliski Wschód, w czasie panowania Króla Dawida.

The People of Israel today

Let us go back to the people of Israel (Northern Kingdom) after they were deported and scattered. Where did they go? Or to be more precise: Where are they today? The Bible gives some prophecies about the whereabouts of Israel after being scattered:

Let us look at all the signs which characterise the place where Israel was to possess land:

They will be without a king for a long time. HOSEA 3:4, "They shall abide many days without a king".
The throne will be in the sea and the people will rule over the sea. 2 SAMUEL 7:10: "And move no more". So Israel was to finally possess land. HOSEA 12:1: "Follow after the east wind = towards the west". PSALM 89:25: I will set David's hand (= Sceptre) into the sea; his throne is to be in the sea, and he will control the sea-routes."
This land is to the north-west of Israel. ISAIAH 49:3,6; In reference to Israel (Jacob). Verse 12: From far and from the north and from the west = north-west (there is no Hebrew word for north-west).
It is on a far-away island. JEREMIAH 31:9-10: In the isles "afar off".

When you take a map of Europe and draw a straight line from Jerusalem to the North West, through the European continent to the sea, and then on to the isles in the sea - you come straight to the British Isles!

Furthermore, there are numerous secular incidents that show clearly that Great Britain and the USA are in fact the "lost tribes" of Ephraim and Manasseh. We will have a look at some of them:

Hebrew Names

The people of Israel are known as the 'people of the covenant'. The Hebrew word for 'covenant' is 'berith' (pronounced 'brit'). The Hebrew word for 'man' or 'people' is 'iysh' or 'ish'. The word for 'covenant man' or 'covenant people' would therefore read 'British'. Is it mere coincidence that God's "covenant people" are today called 'British'?

Abraham received the promise from God that his seed should be called in Isaac (GENESIS 21:12). This is emphasised again in ROMANS 9:7 and HEBREWS 11:18. Is it merely coincidence that the term 'Saxons' sounds very similar to 'Saac's sons'?

Tracing Dan

Jacob prophesies in GENESIS 49:17 that the tribe of Dan will be like a "serpent by the way".

The tribe of Dan originally lived in a coastal area, by the Mediterranean, west of Jerusalem. We read in JOSHUA 19:47 that the tribe of Dan conquered a foreign city and named it after their father Dan. The passages in JUDGES 18:11-12,29 confirm that this was common practice for the tribe of Dan.

The tribe of Dan left behind many geographical names in the course of its migration that sound much like its own name: Den, Don, Din. For example, we can find names of rivers such as the Dnjepr, Dnjestr and Don. Further evidence is the Danube and Denmark (meaning "mark of Dan").

Irish historical sources show that new immigrants arriving in Ireland were called "Tuatha de Danaan". Translated, this means, "the tribe of Dan". Occasionally "Tuathe De" was mentioned, which means something like "God's people".

Many other signs can be found in Ireland: Dans-Laugh, Dan-Sower, Dun-dalk, Dun-drum, Don-egal Bay, Don-agal City, Dun-gloe, Din-gle, Dunsmore, etc. etc. The name 'Dunn' in Irish has the same meaning as Dan in the Hebrew: 'Judge'. Scotland is just as rich in 'Dans', 'Dons' and 'Duns' as Ireland.

Ireland's Historical Records

The history of Ireland gives us further clues as to where Jeremiah "planted" the throne anew after having "rooted it out". Some centuries before David, a large group of immigrants by the name of "Tuatha de Danaan" (the tribe of Dan) reached the Irish coast via the sea, drove away the other tribes and settled down there. Later on, during David's lifetime (approx. 1000 B.C.) another group, this time from the line of Zarah, came to Ireland through the Middle East.

In 569 B.C. an old patriarch with white hair came to Ireland. In historical documents he is at times referred to as a 'Saint'. He had various attendants accompanying him. One was called 'Simon Brach' who was also called 'Breck', 'Berech', 'Baruch' or 'Berach' in other historical illustrations. There was also a princess with the Hebrew name of 'Thepi' with them. 'Thepi' was only a nickname, her proper name was 'Tea-Thepi'.

Jeremiah carried some significant items on his journey to Ireland: amongst other things a harp, a trunk, and a stone with the name 'Lia-Fail' or 'Stone of Destiny'. The name of the stone reads the same from left to right (our way of reading) as from right to left (Hebrew way of reading): Lia-Fail.

It can hardly be called a coincidence that most of the kings of Ireland, Scotland and Great Britain were crowned on this stone - including the present Queen Elizabeth II.

Today, this stone is in Edinburgh Castle, after being moved from under the coronation seat in Westminster Abbey. Until the fifties, there was a plate next to the stone with the inscription "Jacob's pillarstone" (GENESIS 28:18).

Even the red hand in the coat of arms of Northern Ireland can be explained with the Zarah-line (scarlet thread). Herremon

Herremon (a prince of the line of Zarah), the husband of the Hebrew princess Thepi ascended his father's throne to be king.

The crown worn by the kings from this line had twelve points (= number of the sons of Israel).

When all the facts are gathered together, one can easily come to the following conclusion:

The white-haired patriarch and 'Saint' was Jeremiah.
The Hebrew princess Tea was the daughter of King Zedekiah of Judah.
The attendant of the patriarch 'Simon Brach' was the writer Baruch.
King Herremon was a descendant of Zarah and the marriage to a woman of the Pharez-line healed the old "breach".

Therefore, we should no longer be surprised to find that there is a continuous line of descent from David to the present Queen Elizabeth II.

The Word of God was spread in particular from England (Ephraim) and America (Manasseh) which have their origin
in their identification with Israel.

Therefore, it is of no surprise that the geographical Israel of this day (= tribe of Judah) always has America and England
at its side when dealing with difficult situations.

"For the word of the Lord is right; and all his works are done in truth." PSALM 33:4

The Coronation

The coronation ceremony of the kings and queens of Great Britain goes back to the year 732 A.D.

The similarities between today's ceremony and that of the kings of the house of David are amazing.

Entry of the king into the abbey

The king is received at the door of Westminster Abbey by political and ecclesiastical dignitaries and is then led inside. The choir sings PSALM 122 - written by King David.

Presentation of the king

The Archbishop of Canterbury presents the new king to the people. He is announced to the four corners of the world. With each announcement, the people give their consent with the exclamation "God save the king!"

The people of Israel shouted the same words for Saul, their first King (1 SAMUEL 10:24).

Anointing with oil

While the king is seated on the coronation seat the Archbishop recites the following prayer:

"O Lord, Holy Father, Who by anointing with oil didst of old make and consecrate Kings, Priests and Prophets to teach and govern Thy people Israel: Bless and sanctify thy chosen servant (Name), who by our office and ministry is now to be anointed with this oil, and consecrated King of this Realm. Strengthen him, O Lord, with the Holy Ghost the Comforter; Confirm and stablish him with thy free and princely Spirit, the Spirit of Wisdom and Government; the Spirit of Counsel and Ghostly Strength; the Spirit of Knowledge and true Godliness, and fill him, O Lord, with the Spirit of thy Holy Fear, now and for ever. Amen."

At that moment, the choir begins to sing the hymn "Zadok the priest" by Handel. The hymn talks about Solomon being anointed king by the priest Zadok in 969 B.C. (1 KINGS 1:34-35,39).

Handing over of the royal insignia

Royal Insignia - The Swords Swords:

The king is girded with two swords: the sharp sword of spiritual righteousness and the blunt sword of mercy (compare with ZECHARIAH 7:9).

Royal Insignia - The Bracelets

Bracelet:

This insignia goes back to King Saul (see 2 SAMUEL 1:10). It shows the king to be the military head.

Royal Insignia - The Orb

Orb:

When the orb is handed over, the Archbishop points out to the king that Jesus Christ is the actual ruler of this world, the King of kings and the Lord of Lords. Those who do neither obtain His authority, nor keep His commandments, will not be able to rule with a joyful hand.

The Robe:

The king receives a priestly garment just like the high priest Aaron did in EXODUS 28:4. This shows his role as head of the church.

Royal Insignia - The Coronation Ring Coronation Ring:

The ring signifies the unity between the king and his people; his "marriage" to the nation (see JEREMIAH 3:14). In old times, the ring was a symbol for power and honour (GENESIS 41:42; LUKE 15:22).

Two Sceptres:Royal Insignia - Two Sceptres

The two sceptres go back to the time of the exodus of the people of Israel from Egypt. At that time, God chose Moses and Aaron to be the leaders. The sceptre with the cross represents royal power. It corresponds to the rod of Moses which was a symbol of the power God had given him (EXODUS 14:15-16).

The sceptre with the dove (= Holy Spirit) symbolises righteousness and mercy. We repeatedly read in Exodus and Numbers that Aaron had a rod when exercising his office as high priest.

With the death of Jesus (MATTHEW 27:51) the giving of sacrifices and the laws about sacrifices were rendered invalid (COLOSSIANS 2:14). However, the national laws that contained the commandments, statutes and legal ordinances (DEUTERONOMY 4:1; 5:31; 7:11; LEVITICUS 26:46) remained and still apply today (MATTHEW 5:17; DANIEL 9:25).

Jesus Christ will take up the throne of David on His return. He will hold both the sceptres as King and High Priest and will rule over all the nations of the earth.

At the end of the handing over PSALM 45:6-7 is quoted.

Coronation:

The king, sitting on the coronation seat, receives the crown. The crown has a cross to symbolise that Jesus Christ is the actual king and ruler. Twelve big precious stones are set in the bottom rim of the crown. Their number and their colour is of great importance; they are identical to those worn by the high priests of Israel (EXODUS 28:15-21; ZECHARIAH 9:16-17)

Presentation of the Bible:Royal Insignia - The Crown

The king is handed a Bible covered in scarlet velvet with the following words:

"Our gracious King: to keep your Majesty ever mindful of the Law and the Gospel of God as the rule for the whole life and government of Christian princes, we present you with this book, the most valuable thing that this world affords. Here is Wisdom: This is the royal Law: These are the lively Oracles of God."

It was already announced to Moses that the kings of Israel should receive the words and statutes of God at their coronation (DEUTERONOMY 17:14-19). Immediately after that the choir sings PSALM 21:1-3.

Confirmation of the king by the people

At the end of the coronation, everyone present gives their consent to the rightful election of the king by exclaiming repeatedly and with a loud voice: "God save the king" (1 KINGS 1:39-40). The cheers are accompanied by the loud sound of the trumpets (2 KINGS 11:14).

As we can see, the various events of the coronation ceremony have their foundation in the Bible. God calls upon us to honour and respect the king or queen that He has set.

** GOD SAVE THE QUEEN **

The Royal Coat of Arms of Great Britain

British 'Coat of Arms'

The different coats of arms in the world are a symbol of the history of the nations represented thereby.

The Royal-British coat of arms has details that identify the people of Great Britain as the descendants of Abraham, Isaac and Jacob.

The coat of arms of Great Britain has been in existence in its present form (apart from minor variations) since the reign of King James I (1603-1625 A.D.). He was the one who instigated a new English translation of the Bible, the 'King James Bible'. Fortynine of the greatest scholars in the biblical languages (Hebrew and Greek) worked on it using the Jewish manuscripts (called 'Massora') until the King James Bible was published in 1611 (ROMANS 9:4).

God blessed Great Britain and America as long as they respected this Bible. One historical example may clearly show this: King Philippe of Spain ordered his 'Armada', hence thought to be invincible, to attack Great Britain. On 19th July 1588, the sails of the Spanish fleet were sighted near the British coast. Even though the British fleet could only counterattack with 80 small ships, against the 149 ships of the "Spanish Armada", the miraculous happened. A heavy storm, at exactly that time, gave Britain the victory. In the knowledge of God's intervention, Queen Elizabeth I, ordered a silver coin to be made with the inscription: "He blew and they were scattered", with the name of God 'Jehovah' in the Hebrew language written above it. On the back of the coin was a picture of a church founded on a rock with the Latin inscription: "I may be attacked but not wounded."

The Inscription on the Shield

The emblems on the shield are all older in origin. The English lions are in the first and the fourth quarter, the Scottish lion in the second quarter. This lion is the lion of Judah which was on the royal standard of the Scottish Stewarts (Royal House of Scotland) which was transferred on to the British coat of arms after the unification of England and Scotland in 1603. In the third quarter is the harp representing Northern Ireland which is the harp of David. Therefore, all the emblems on the present coat of arms have their origin in Judah.

This confirms God's promise in 2 SAMUEL 7:12-13 - a promise that was fulfilled to the letter! Queen Elizabeth can trace her family line all the way back to King David. Copies of her genealogical tree can be found in the British Museum and in Windsor Castle.

The Inscription "Dieu et mon Droit"

When translated, this French sentence means "God and my right" and it appears beneath the coat of arms on the ribbons. It talks about a "birthright".

If one considers all the promises of birthright given by God to Abraham and then to Isaac, Jacob and Joseph it becomes clear that these promises were literally fulfilled in today's Anglo-Saxons. It is therefore to be expected that "the promise of the birthright" appears on the coat of arms of Great Britain.

The French sentence written around the shield means: "Dishonour to him who thinks ill of it." (GENESIS 27:29).

The Lion

The lion, being the King amongst the animals (PROVERBS 30:30), represents the predominance of Israel amongst the nations. The Bible links the symbol of the lion with Israel (GENESIS 49:9; MICAH 5:8).

The Unicorn

Like the lion, the unicorn is also a symbol of power and strength. Moses and Balaam connect the symbol of the unicorn with Israel (NUMBERS 24:8).

Another connection can be seen in DEUTERONOMY 33:17. The unicorn was originally part of the Scottish coat of arms, but it was added to the English lion in the year 1603 A.D. Historical records show that the unicorn could also be found on the standard of the tribe of Ephraim during its migration through the desert. This is another incident that points out the British descent from one half of the tribe of Ephraim.

The Crowned Lion

The crowned lion sits on the crown above the helmet on the shield. We read in LUKE 1:32-33:

"...and the Lord God shall give unto him (Jesus) the throne of his father David: And he shall reign over the house of Jacob for ever..."

Therefore, Jesus is represented by the lion of the tribe of Judah (REVELATION 5:5) in a position that emphasises His right to rule over the House of David and Jacob.

The Helmet and the Shield

The apostle Paul mentioned these symbols in his letter to the Ephesians. In EPHESIANS 2:12, Paul uses the phrase "Commonwealth of Israel", an unusual expression in those days as a Commonwealth of Israel did not exist then.

According to Old Testament prophecies Israel was to be a special blessing for the other nations in the last days.

Due to their intense missionary activities, America and Great Britain became mainly responsible for the spreading of the Bible and consequently the outpouring of the Holy Spirit in the last days, as prophesied in the Bible (ACTS 2:16-21).

The Tongues of Fire next to the Helmet

To the right and to the left of the helmet ornaments spread out like "tongues of fire". These ornaments point out the outpouring of the Holy Spirit. We read the following explanation in the Bible:

"And there appeared unto them cloven tongues like as of fire, and it sat upon each of them." ACTS 2:3

Identification of Manasseh

Israel's Blessings

The national promises were originally given to Abraham and were repeated for the descendants of Isaac and Jacob (= Israel). Of the twelve sons of Israel, Joseph was to be the one to inherit the national promises and his two sons Ephraim and Manasseh inherited them thereafter.

Jacob blessed Ephraim and Manasseh on his deathbed and he preferred - contrary to tradition - the younger Ephraim and not the "firstborn" Manasseh (GENESIS 48:19). As could be seen earlier, the Royal coat of arms of Great Britain contains symbols that connects them to the promises of Ephraim.

The Thirteenth Tribe

When Jacob blessed Ephraim and Manasseh, they were automatically put into the same position as the other twelve tribes. As the blessings of Ephraim were greater than those of Manasseh, it is generally referred to as the thirteenth tribe.

The tribe Manasseh was led into captivity in 744 B.C. If one applies the prophesied punishment of 2520 years (seven times) to Manasseh, one arrives at 1776 A.D. This was precisely the year when the United States obtained their independence from Great Britain. In the previous year (1775), thirteen states agreed to sign the Declaration of Independence; and in 1783 Great Britain consented. Here are two points of identification: the period of time and the thirteen states.

Multiples of the Number 13

There are thirteen stars above the eagle; the Latin words "E Pluribus Unum" = "one of many", again consisting of thirteen letters; the olive branch with 13 leaves and 13 olives on the left side; 13 arrows on the right side; as well as 13 stripes on the shield. (The stars are mentioned by Joseph regarding his dream in Genesis 37:9). In this case each star represents a tribe. On the seal, each star represents a state of the original union.

The Seal of the United States of America
"One out of many"		"He prospereth our Undertakings"
Obverse		Reverse

"The New Order of Peoples"	GENESIS 48:19	"He (Manasseh) shall be a great people"

The seal was designed in 1782 and introduced in 1789. On the front is an eagle which corresponds with the one in Revelation 12:14 when Israel fled into the wilderness to be nourished for a time, and times, and half a time. Manasseh and Ephraim were still united at that time.

The words "Annuit Coeptis" which again consists of 13 letters, also have a spiritual meaning. They mean: "He prospers our undertakings" or specifically in this case "He promotes our independence". The founders of the state at that time indeed had to rely on God as they had no political guidance or financial support to fall back on.

The Standard of the President

This standard is comparable to the "Royal Standard" of Great Britain and is used by the President as a means of representation like the flag of the Royal House of Britain.

A Great Nation

Let us go back to Genesis 48:19. The Lord spoke through Israel that the descendants of Manasseh were to become a great nation, but not as great as Ephraim whose descendants were to become a multitude of nations.

Both Great Britain and the United States have many Israelite roots; but only Great Britain became a multitude of nations and only America has the sign of 13 - identifying a great nation. These facts, together with the punishment period of seven times, identify Great Britain as Ephraim's descendants and the United States of America as Manasseh's descendants.

The Olive Tree

The olive tree is another symbol and is used in the Bible on several occasions to illustrate Israel (for example ROMANS 11:14-29).

The Back of the Seal

We know from the Bible that the sons of Joseph, Ephraim and Manasseh, were born in Egypt near the pyramids.

The Great Pyramid on the back of the seal has 13 layers of stone, one for each tribe.

The founders of the United States were certainly not aware of the fact that the Great Pyramid had a system of passages inside which reveals prophecies concerning Israel when applying the British unit of measurement (inches). The system of passages points out numerous important dates in the history of Israel, i.e. the exodus out of Egypt and the crucifixion of Jesus Christ, the beginning of World War I on 4th August 1914 and its end on 11.11.1918. The cornerstone (Jesus), that was rejected is also missing on the real pyramid.

Conclusion

The identification of America and Great Britain as Israel does not mean they have spiritual predominance over other nations, but rather that it is their duty to be an example to the other nations.

Particularly in the past few decades, these nations are no longer fulfilling this task and are going further and further downhill for that very reason.

However, the fulfillment of the promises to Israel shows the reliability of Biblical prophecy in a fascinating manner and therefore confirms the authority of the Bible as a whole.

"We have also a more sure word of prophecy; whereunto ye do well that ye take heed, as unto a light that shineth in a dark place, until the day dawn, and the day star arise in your hearts" 2 PETER 1:19.

Drzewo Genealogiczne Abrahama

Search form